ตอนที่
11
บนหนทางที่ยาวไกลไม่มีใครที่สามารถที่จะล่วงรู้เหตุการณ์ในวันข้างหน้าได้ เพราะหากเป็นเช่นนั้นก็คงจะไม่มีใครที่จะรับรู้และได้ลิ้มรสชาติของความเครียดแค้นชิงชัง-ความเจ็บปวดรวดร้าวและความยากจนแสนเข็ญ
เพราะทุกคนคงจะรีบเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองให้พบเจอแต่สิ่งดีๆ
ลูกแก้วก็เช่นกันการใช้ชีวิตเฉกเช่นเดิมของลูกแก้วที่คิดว่ามันปกติ
แต่ลูกแก้วหารู้ไม่ว่ามันมีคลื่นลูกใหญ่ที่ปั่นป่วนอยู่ในชีวิตของลูกแก้วและพร้อมที่จะโหมเข้าใส่ประดุจดั่งทะเลคลั่ง
วันนั้นเป็นวันหยุดของลูกแก้วขณะที่กำลังทำความสะอาดที่หลับที่นอนของเจ้าเพื่อนสี่ขา ลูกแก้วก็ปล่อยให้พวกมันวิ่งเล่นกันตามประสา
ลูกแก้วก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรกระทบเข้ากับวัตถุเสียงดังปรุและเวลาเดียวกันนั้นลูกแก้วก็เห็นเจ้าพวกสี่ขามันวิ่งหาที่หลบกันวุ่นวาย
พร้อมกับที่ลูกแก้วก็ได้ยินเสียงเจ้าเฉาก๋วยร้องเสียงดังแล้วก็วิ่งหายเข้าไปใต้โต๊ะหิน
นาทีนั้นลูกแก้วก็วิ่งตามเจ้าเฉาก๋วยไปแล้วก็มองดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
ก็ไม่พบเห็นอะไรนอกจากร่างที่สั่นเทาของเจ้าเฉาก๋วย
ลุกแก้วยังจำแววตาของมันได้มันพยายามที่จะสื่อสารบอกกับลูกแก้วว่ามันเป็นอะไรแต่ลูกแก้วไม่เข้าใจภาษาของมันเลยคิดแค่ว่ามันคงตกใจก็เลยปลอบกันไปตามประสา
หลังจากนั้นเวลาที่ลูกแก้วปล่อยพวกมันวิ่งเล่นพวกมันจะไม่ไปวิ่งแถวรั้วข้างบ้านและประตูหน้าบ้านเป็นอันขาด ซึ่งลูกแก้วเองก็สังเกตเห็นความผิดปรกติแต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกมีคำถามก็จะต้องมีคำตอบ.....วันนั้นลูกแก้วอยู่บ้านก็เลยปล่อยพวกมันวิ่งเล่นเช่นเคย
ขณะเดียวกันลูกแก้วกำลังยืนมองเจ้าสร้อยเงินที่มองไปที่รั้วข้างบ้านแล้วทันใดนั้นลูกแก้วก็มองเห็นมีวัตถุอะไรบางอย่างวิ่งชนเข้าที่ร่างของเจ้าสร้อยเงินพร้อมกับเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดของมัน
ลูกแก้วรีบวิ่งออกไปพร้อมกับที่ลูกแก้วเห็นบานหน้าต่างของเพื่อนบ้านกำลังมีคนเอื้อมมือมาดึงบานหน้าต่างปิดเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลูกแก้วรีบสำรวจดูตามร่างกายของมันปรากฏว่าลูกแก้วพบว่าช่วงขาหลังของมันมีรอยขนไหม้พร้อมกับมีวงกลมทะลุเข้าไปในเนื้อของมัน วินาทีนั้นลูกแก้วขาดสติลูกแก้วตะโกนถามไปว่า
“หมามันทำอะไรให้ว่ะ” ไม่มีเสียงตอบจากคนสารเลวนั่นเพราะนอกจากจะทำคน(สุนัข)ที่ไม่มีทางสู้แล้ว
ยังไม่ยอมรับการกระทำอันชั่วช้าของตัวเองอีก
วินาทีนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการรักษาชีวิตของเจ้าสร้อยเงินไว้
ลูกแก้วรีบพาเจ้าสร้อยเงินไปยังโรงพยาบาลสัตว์ สิ่งที่พบเมื่อเอ็กซเรย์ก็คือลูกกระสุนปืนที่อยู่ภายในช่องท้องของมันและเฉียดจุดสำคัญไปนิดเดียว
เพราะถ้าเหตุการณ์เป็นเช่นนั้นจริงลูกแก้วจะไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงความชั่วของคนเลย
คงจะได้แต่พบร่างที่นอนหมดลมหายใจและปริศนาการตายว่ามันเป็นอะไรกันแน่
ภาพเจ้าสร้อยเงินที่นอนอยู่บนเตียงรถเข็นของโรงพยาบาลเป็นที่สะดุดตาใครต่อใคร เพราะภาพที่เห็นคือน้ำตาที่ไหลออกจากตาทั้งสองข้างของมัน แต่ทุกหยดน้ำตาของความเจ็บปวดของมันกลับกลายเป็นความแค้นที่ครุกรุ่นอยู่ภายในหัวใจของลูกแก้ว
และมันก็ยิ่งเพิ่มปริมาณเพราะเมื่อใครถามและลูกแก้วต้องตอบคำถามพร้อมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง หลายคนทั้งให้กำลังใจและสาปแช่งคนชั่วที่ทำร้ายเจ้าสร้อยเงิน ลูกแก้วต้องให้สร้อยเงินนอนที่โรงพยาบาลและนำหลักฐานทั้งฟิลม์เอ็กซเรย์
สำเนาผลการตรวจและใบเสร็จรับเงินของทางโรงพยาบาลไปยังสถานีตำรวจ และที่นี่ก็ทำให้ลูกแก้วได้รับรู้ว่าชีวิตของคนมีตำแหน่งหน้าที่การงานคอยปกป้องและมีคนคอยช่วยเหลือมันทำให้ชีวิตของคนที่อ่อนแอกว่ามันด้อยค่าแล้วจะไปนับภาษาอะไรกับแค่สุนัขเพียงตัวเดียว.....
มนัสนันท์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น