ตอนที่ 2
จูดี้หายไปเดือนกว่าลูกแก้วก็ยังไม่เคยลืมมัน ทุกวันหลังกลับจากโรงเรียนลูกแก้วก็จะเดินไปมารอบๆบ้านเผื่อว่าจะเจอมัน แต่ทุกครั้งก็พบแต่ความว่างเปล่าวันนี้ก็เช่นกันลูกแก้วเดินวนไปวนมาหลายรอบจนเหนื่อยลูกแก้วก็เลยต้องตัดใจ
หลังจากนั้นไม่นานวันนั้นพอเลิกเรียนลูกแก้วก็กลับบ้านพอถึงบ้านลูกแก้วก็ดีใจสุดขีดเมื่อมองไปเห็นลูกสุนัขตัวอ้วนๆสีน้ำตาลดำนอนอยู่ใต้โต๊ะลูกแก้วรีบวิ่งเข้าไปหามันทันทีพอลูกแก้วอุ้มมันขึ้นมามันก็เลียหน้าเลียตาจนหน้าของลูกแก้วหน้าเปียกปอนไปด้วยน้ำลาย ลูกแก้วอุ้มมันแล้วก็วิ่งไปหาแม่ถามว่าสุนัขใคร.....แต่คราวนี้คำตอบของมันไม่เหมือนเดิมเพราะครั้งนี้แม่บอกว่ามันเป็นของลูกแก้วๆรีบอุ้มมันแล้ววิ่งเข้าห้องทันที
มันเป็นลูกสุนัขพันธุ์ไทยสีน้ำตาลดำ ลูกแก้วก็เลยตั้งชื่อให้มันว่า “เจ้าหมี”
มันชอบกินผลไม้มากโดยเฉพาะส้มซึ่งถ้าวันไหนมันได้กลิ่นส้มมันจะรีบวิ่งมาขอกินทันที.....ผ่านไป
2
ปีตอนนี้เจ้าหมีเป็นหนุ่มใหญ่ไม่ว่าลูกแก้วจะไปไหนหรือเล่นอะไรเจ้าหมีก็มักจะมาเล่นด้วย
พอดีช่วงนั้นที่ข้างบ้านกำลังทำก่อสร้างเพื่อที่จะทำตึกแถวก็เลยมีกองทรายสูงพะเนินลูกแก้วก็เลยพาเจ้าหมีไปเล่นที่กองทรายโดยการให้มันนอนลงแล้วก็เอาทรายกลบมันพอมิดตัวก็ลุกขึ้นวิ่งหนีมันก็แทรกกองทรายขึ้นมาสะบัดขนแล้วก็วิ่งตามมาเป็นที่สนุกสนานแต่ที่น่าหวาดเสียวที่สุดก็คือตอนลูกแก้วขึ้นไปบนชั้นลอยของตัวตึกที่ยังไม่ได้ทำราวกั้นแต่ข้างล่างนั้นถมทรายไว้แล้ว ตอนแรกลูกแก้วคิดว่าเจ้าหมีมันคงไม่กล้าที่จะทำตามแต่พอลูกแก้วกระโดดลงมามันก็กระโดดตามทันที
ครั้งนี้ลูกแก้ววัดได้ถึงความรักของมันแต่มันก็ทำให้ลูกแก้วต้องเจ็บตัว เพราะพอแม่เห็นลูกแก้วกระโดดลงมาแบบนั้นแม่ก็เลยตีลูกแก้ว และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลูกแก้วรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเพื่อนที่แสนดี เพราะตอนที่ลูกแก้วนั่งร้องไห้เจ้าหมีมันก็คอยเลียน้ำตาให้ลูกแก้วตลอดมันเลยยิ่งทำให้ลูกแก้วเสียใจที่ไม่น่าทำแบบนั้นเพราะว่าถ้าเกิดตัวเองหรือว่าเจ้าหมีมันแขนขาหักหรือคอหักไปเราก็อาจไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีก
ลูกแก้วนั่งร้องไห้จนหลับไปตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนอนหนุนอยู่ที่ท้องของเจ้าหมีมันเป็นความสุขที่บอกไม่ถูกเลยทีเดียว
ท้องที่กระเพื่อมตามลมหายใจเข้าออกและความร้อนจากท้องของมันทำให้ลูกแก้วยังไม่อยากที่จะลุกขึ้น ลูกแก้วหลับไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่พอรู้สึกตัวก็ได้ยินเสียงแม่เรียกหาลูกแก้วก็เลยต้องรีบลุกเดินไปหาแม่
วันเวลาผ่านไปตอนนี้เจ้าหมีมันเริ่มติดสาวและสาวที่มันติดก็เป็นสุนัขสาวอีกฝากฝั่งถนน ลูกแก้วสังเกตเห็นมันวิ่งไปวิ่งมาตัดหน้ารถเพื่อที่จะข้ามไปฝั่งโน้นบ่อยครั้งก็เลยบอกแม่ๆก็เลยจับมันล่ามไว้แต่มันก็ดิ้นจนหลุดไปได้ทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกันมันหายไปสามวันแล้วก็กลับมาพร้อมบาดแผลและความหิวโซลูกแก้วรีบเอาข้าวเอาน้ำให้มันกินและถามว่ามันไปไหนมาแต่มันไม่สนใจลูกแก้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวในชามที่อยู่ตรงหน้า และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าหมีต้องไปต่อสู้เพื่อสุนัขสาวของมันแต่เป็นครั้งแรก.....ที่มันกลับมาด้วยอาการหนักที่สุด หน้าก็บวม
ขาก็กระเพลก
มันใช้เวลาในการเลียแผลตัวเองสองสามวันมันก็ไปตามที่หัวใจของมันเรียกร้องอีก แต่ครั้งนี้มันเกือบเป็นครั้งสุดท้ายที่ลูกแก้วจะได้เห็นมัน เพราะว่าความที่มันรีบร้อนมันก็เลยวิ่งข้ามถนนโดยไม่ทันได้ดูรถซึ่งขณะนั้นมีรถที่ขับมาด้วยความเร็วก็เลยชนมันกระเด็นแต่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีที่เจ้าหมีไม่ได้เจ็บมากเพียงแค่ขาหน้าที่แผลถลอก และครั้งนี้นี่เองมันก็ทำให้เจ้าหมีเรียนรู้ว่าเวลาจะข้ามถนนมันต้องมองซ้ายมองขวาก่อนข้ามทุกครั้ง หรือถ้ามีรถมันก็จะหยุดรออยู่ตรงกลางก่อนพอรถไปแล้วมันถึงจะข้ามต่อ เจ้าหมีหนีออกจากบ้านบ่อยๆจนวันนั้นแม่จะปิดประตูแต่เรียกหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอแม่ก็เลยไม่รอปิดบ้านเลยทันที จนเช้าวันนั้นลูกแก้วเรียกหาเจ้าหมีเท่าไหร่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา หัวใจของลูกแก้วเหมือนมีอะไรมาทับถมจนแน่นเต็มไปหมดลูกแก้วร้องไห้แล้วก็ไม่ยอมไปโรงเรียน
พอแม่เห็นว่าท่าทางลูกแก้วคงไม่ยอมแน่ๆก็เลยไปถามเพื่อนข้างบ้านว่าเมื่อคืนเห็นรถเทศบาลผ่านมาทางบ้านเราหรือเปล่าและคำตอบที่ได้ก็คือเมื่อคืนเทศบาลมาจับสุนัขจรจัดแถวบ้านและก็จับไปได้หลายตัวซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าหมีของลูกแก้วนั่นเอง.....
มนัสนันท์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น