ตอนจบ
หลังจากที่ลูกแก้วพาเจ้าสร้อยเงินกลับบ้าน ลูกแก้วก็นั่งสำรวจร่างกายของเจ้าพวกสี่ขาทุกตัวและสิ่งที่ลูกแก้วได้เจอก็คือรอยแผลเป็นบนตัวของเจ้าเฉาก๊วยซึ่งมันเป็นร่องรอยแบบเดียวกันกับที่เจอบนร่างของเจ้าสร้อยเงินแต่ต่างตรงที่ว่าตอนนี้แผลของเฉาก๊วยมันหายแล้วแต่ก็ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็น ลูกแก้วนั่งทบทวนเหตุการณ์ในวันนั้นที่ลูกแก้วก็ได้ยินเสียงร้องของเฉาก๊วยและภาพของเจ้าสี่ขาทั้งหลายที่วิ่งหนีกันวุ่นวาย และเจ้าเฉาก๊วยที่วิ่งหนีหายไปหลบใต้โต๊ะ แต่วันนั้นลูกแก้วไม่คิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ลูกแก้วก็เลยได้แต่กอดและปลอบใจมันไปตามภาษา
ลูกแก้วยังนึกถึงภาพของพวกมันที่กลัวกันจนตัวสั่น และเจ้าเฉาก๊วยก็ไม่สบายไป 2-3 วันโดยที่มันไม่ยอมแตะต้องอาหารในจานเลย และอีกเช่นกันที่ลูกแก้วคิดว่าเฉาก๊วยมีอาการไม่สบายธรรมดาจึงไม่ยอมกินอาหาร ทุกสิ่งทุกอย่างมันมาเฉลยตอนจบดีที่มันไม่ใช่ตอนจบของชีวิตใครตัวใดตัวหนึ่ง ลูกแก้วก็ตัดสินใจย้ายบ้านเหตุผลข้อแรกคือลูกแก้วเกลียดคนที่ทำสุนัขที่ไม่มีทางสู้และเหตุผลอีกข้อก็คือลูกแก้วไม่ต้องการให้ใครมาทำร้ายหัวใจของลูกแก้วอีก ลูกแก้วพาเจ้าเพื่อนสี่ขาทั้งหมดย้ายไปอยู่บ้านที่จังหวัดนนทบุรี ซึ่งเป็นสถานที่เกิดของเจ้าเฉาก๊วยหมาดำที่ตอนนี้เป็นสุนัขที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจ้าชิฟแกะน้อย และจากวันที่ลูกแก้วเอาเฉาก๊วยมาเลี้ยงมันไม่เคยทำให้ลูกแก้วต้องลำบากใจเลย เฉาก๊วยเป็นสุนัขเรียบร้อยสุขภาพแข็งแรงนอกจากการฉีดวัคซีนแล้วเฉาก๊วยไม่เคยไม่สบายและการกลับไปครั้งนี้ลูกแก้วไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นการกลับไปสู่การจากลา เฉาก๊วยมาอยู่ที่บ้านนี้ได้ 2 ปีก็เริ่มมีอาการไม่สบายพาไปหาหมอบอกว่าเฉาก๊วยมีอาการทางระบบประสาทซึ่งน่าจะมีผลมาจากการที่ถูกยิงในครั้งนั้น ภาพของเฉาก๊วยที่นอนหมุนเป็นวงกลมไม่ยอมกินไม่ยอมนอนทำให้ลูกแก้วรับรู้ได้ว่าเวลาของเฉาก๊วยเหลือน้อยเต็มทนแล้ว การพยายามยื้อชีวิตด้วยการให้เกลือแร่เพื่อที่จะให้มันมีแรง ลูกแก้วก็ต้องป้อนให้กินทีละหยดๆ
พร้อมๆกับน้ำตาของลูกแก้วที่ไหลนองเต็มหน้าเวลาที่มองดูว่าเจ้าเฉาก๊วยว่ามันคงจะทรมานมากเพราะมันไถพื้นจนตัวของมันเป็นแผลหลายจุด
การที่ลูกแก้วย้ายบ้านหนีมาก็เพราะกลัวการสูญเสียแต่มันกลับเป็นสิ่งที่หลีกหนีไม่พ้น เช้าวันนั้นลูกแก้วจะไปทำงานลูกแก้วตัดใจบอกกับเจ้าเฉาก๊วยว่าถ้าทรมานก็ไปเถอะน่ะ เพราะถ้าเฉาก๊วยอยู่แม่มีความสุขแต่เฉาก๊วยต้องทุกข์ทรมานแม่ก็ขอยอมตัดใจแล้วลูกแก้วก็ออกไปทำงาน
แต่นั่งรถไปยังไม่ทันถึงที่ทำงานแม่ก็โทรบอกว่าเฉาก๊วยไปแล้ว ลูกแก้วหูอื้อตาลายไปหมดรีบลงรถแล้วเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที ภาพที่เห็นหลังลงจากรถคือภาพของเฉาก๊วยที่นอนนิ่งไม่ไหวติงแม้ลูกแก้วจะเรียกเท่าไหร่เฉาก๊วยก็ไม่ลืมตาขึ้นมา เฉาก๊วยคงหมดห่วงลูกแก้วแล้วจริงๆเพราะเฉาก๊วยนอนตาหลับสนิท
ลูกแก้วนั่งลงกอดร่างของมันอยู่นานกว่าที่จะตั้งสติได้ก็รีบหาเบอร์โทรของวัดที่รับเผาศพสุนัขแต่มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเพราะกี่วัดๆที่ลูกแก้วโทรไปก็ไม่มีเจ้าหน้าที่รับสายเลย
สุดท้ายลูกแก้วก็เลยโทรไปที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์เพื่อขอบริจาคร่างของเฉาก๊วยให้ไปเป็นอาจารย์ใหญ่ นี่คงเป็นสิ่งที่เฉาก๊วยต้องการในวาระสุดท้ายของชีวิตก็ได้ หลังจากที่เฉาก๊วยจากลูกแก้วไปลูกแก้วก็ใส่ใจกับเจ้าพวกสี่ขามากขึ้นทุกวันหลังจากกลับจากทำงานลูกแก้วก็จะทักทายพวกมันทุกตัวและบอกรักพวกมันทุกวัน และหลังจากนั้นอีกไม่นานลูกแก้วก็ย้ายบ้านอีกครั้งลูกแก้วก็พาพวกมันทุกตัวย้ายมากันหมดทั้งเจ้าชิพ,
โจนัส, สร้อยเงิน, สร้อยทอง, สร้อยนาค,และเจ้าอโกโก้หมาหน้าย่น แม้บ้านใหม่ของลูกแก้วมันจะคับแคบกว่าเดิมก็ตามแต่ลูกแก้วก็ไม่เคยผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับแม่ของพวกมันและลูกแก้วก็ไม่เคยคิดที่จะสร้างภาระให้กับสังคมเหมือนกับหลายคนพอย้ายบ้านก็มักจะปล่อยสุนัขให้อยู่ที่เดิมโดยไม่สนใจว่ามันจะอยู่ยังไงและต่อไปมันจะไปเป็นภาระให้กับผู้อื่น
หลังจากที่ลูกแก้วย้ายบ้านมาอยู่บ้านใหม่ได้ปีกว่า ลูกแก้วจำได้ว่าวันนั้นตอนเช้าลูกแก้วพาเจ้าชีฟไปเดินเล่นหน้าบ้านแต่พอเข้าบ้านเจ้าชิฟมันก็แน่นิ่งไปเฉยๆ ลูกแก้วกอดมันไว้ในอ้อมอกเสียงลมหายใจที่ขาดหายไปมันทำให้ลูกแก้วเหมือนใจจะขาดลูกแก้วตะโกนเรียกชื่อมันดังๆ
และนึกในใจว่าถ้าปาฏิหาริย์มีจริงลูกแก้วขอเพียงให้มันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ลูกแก้วอยากจะบอกมันเป็นครั้งสุดท้ายว่าลูกแก้วรักมันมากแค่ไหน และคำอธิษฐานของลูกแก้วก็เป็นจริงเพราะเจ้าชิฟมันลืมตาขึ้นมองลูกแก้วเหมือนจะบอกลาแล้วมันก็จากไปจริงๆ หยดน้ำตาของลูกแก้วไหลลงไปในดวงตาของเจ้าชีฟจนเอ่อล้นออกมาลูกแก้วกอดร่างที่ไร้วิญญาณของมันร้องไห้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
เมื่อตั้งสติได้ลูกแก้วก็นำร่างของชิฟไปบริจาคเพื่อเป็นอาจารย์ใหญ่อีกเช่นกัน ตอนนี้หัวใจของลูกแก้วมันเหมือนถนนที่กำลังทอดยาวไปไกลจนไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมันและไม่ว่าลูกแก้วจะเปลี่ยนไปเดินเส้นทางใดลูกแก้วก็ยังมั่นใจว่าในถนนสายนี้จะยังคงมีเพื่อนสี่ขาอยู่ในถนนสายหัวใจสายนี้ตลอดเวลา
ลูกแก้วปิดสมุดบันทึกที่อยู่ตรงหน้าพลางหันไปมองเจ้าสมาชิกใหม่ในบ้านที่ตอนนี้มาอยู่กับลูกแก้วได้
4 เดือนแล้วมันนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอยู่บนที่นอนของลูกแก้ว
จบบริบูรณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น