ถนนสายหัวใจตอนที่4

ตอนที่ 4

          ครั้งหนึ่งเจ้าบราวน์มันวิ่งตามลูกแก้วไปแต่ลูกแก้วไม่ทันสังเกต  พอรถประจำทางจอดเข้าป้ายลูกแก้วก็เก้าเท้าขึ้นรถทันทีที่ลูกแก้วก้าวถึงพื้นรถเสียงพนักงานเก็บค่าโดยสารก็เอะอะโวยวายว่ามีสุนัขขึ้นมาบนรถ  วินาทีนั้นลูกแก้วใจหายนึกถึงเจ้าบราวน์ขึ้นมาทันทีแล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดพอลูกแก้วหันไปมองมันๆก็วิ่งเข้าหาลูกแก้วทันที  ลูกแก้วก็เลยต้องรีบพามันลงจากรถ  ลูกแก้วอายคนบนรถมากไม่กล้าที่จะหันไปมองแต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงคนบนรถหัวเราะขบขันกันใหญ่  วันนั้นลูกแก้วก็เลยมีหน้าที่ต้องพามันกลับบ้าน  คราวนี้เวลาลูกแก้วจะออกไปทำงานลูกแก้วก็ต้องล่ามมันไว้แต่พอลูกแก้วไปแล้วแม่ก็จะปล่อยมัน เวลาผ่านไปลูกแก้วก็ยังคงใช้ชีวิตด้วยการไปทำงานพอเวลาวันหยุดลูกแก้วก็จะหาของอร่อยๆ มานั่งกินกับแม่และเจ้าบราวน์  ตอนนี้เจ้าบราวน์มันเป็นหนุ่มใหญ่แล้วลูกแก้วกลัวมันจะเหงาลูกแก้วก็เลยตั้งใจว่าจะหาเพื่อนมาให้มัน  พอดีกับที่สุนัขของเพื่อนมันคลอดลูกลูกแก้วก็เลยขอมาหนึ่งตัวเป็นลูกสุนัขสีดำลูกแก้วก็เลยตั้งชื่อให้มันว่า “เป๊ปซี่”

             วันนั้นลูกแก้วอุ้มมันกลับมาถึงบ้านแม่ก็บ่นว่าลูกแก้วชอบหาภาระใส่ตัวแม้ลูกแก้วจะพูดยังไงแม่ก็ไม่ยอมฟังเหตุผล  ลูกแก้วก็เลยต้องยอมแพ้ด้วยการนำมันกลับไปคืนให้เพื่อนแล้วมันก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น  เพราะพอเช้ามาเพื่อนก็บอกว่าเจ้าเป๊ปซี่มันถูกแม่ของมันกัดตายแล้วคงเป็นเพราะผิดกลิ่นหรือเหตุผลอะไรลูกแก้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าลูกแก้วเสียใจและอยากจะขอโทษมันมาก  อยู่มาวันนั้นลูกแก้วไปเดินเล่นที่สวนจตุจักรกับแม่ลูกแก้วเห็นคนขายเค้าเอาเจ้ากระรอกวางไว้บนไหล่ หางที่ยาวเป็นพุ่มของมันสวยงามมากมันเดินไต่ไปมาบนไหล่ของคนขาย  ลูกแก้วรีบตรงรี่เข้าไปยืนดูมันทันทีแล้วก็ตัดสินใจซื้อมันทันทีเช่นกันโดยไม่ฟังคำทัดทานของแม่  คนขายจับมันใส่กล่องพอกลับถึงบ้านลูกแก้วก็รีบเปิดกล่องแล้วล้วงมือลงไปจับมันๆคงตกใจก็เลยกัดเข้าที่นิ้วของลูกแก้ว  ลูกแก้วตกใจก็เลยปล่อยมันๆก็เลยวิ่งหนีขึ้นต้นไม้หน้าบ้านแล้วก็ปีนขึ้นเสาไฟฟ้าไปเลย  ลูกแก้วเสียดายที่ยังไม่ได้เลี้ยงมันเลยแต่ก็ดีใจที่เห็นมันเป็นอิสระวิ่งไปไหนมาไหนได้ดังใจ  บางวันลูกแก้วก็เห็นมันกลับมาตรงที่เดิม  มีอยู่ครั้งหนึ่งหลังจากที่มันหายไปนานมากแล้วมันก็กลับมาพร้อมกระรอกสาวมันมาหยุดอยู่ตรงที่เดิมลูกแก้วหันไปเห็นก็เลยตะโกนถามมันว่า “แฟนแกเหรอ” มันหยุดอยู่สักพักมองดูลูกแก้วแล้วมันก็วิ่งหายไปเลยทั้งสองตัวและตั้งแต่นั้นมาลูกแก้วก็ไม่เคยเห็นมันอีกเลย.....ส่วนเจ้าบราวน์ตั้งแต่มันเป็นหนุ่มลูกแก้วก็เห็นมันชอบกระโดดข้ามรั้วหนีไปนอกบ้านอยู่เรื่อย  ถ้าวันไหนลูกแก้วอยู่บ้านก็ต้องวิ่งไล่ตามกันกลับมาจนเหนื่อย แต่ถ้าลูกแก้วไม่อยู่บ้านแม่ก็จะปล่อยมันเลยเพราะพอตอนเย็นมันก็จะต้องกลับมานั่งรอลูกแก้วอยู่หน้าบ้านอยู่ดี  ลูกแก้วเคยสังเกตเห็นมันชอบวิ่งเข้าไปซอยถัดไปจากบ้านบ่อยๆ  พอตอนหลังถ้าลูกแก้วกลับมาไม่เจอมันลูกแก้วก็จะเดินไปตามพอมันเห็นลูกแก้วมันก็จะวิ่งหนีบางทีก็วิ่งเข้าป่าหญ้าบางทีก็วิ่งลงคูน้ำไปโผล่ข้างๆบ้านที่ทำโรงปูน  กว่าจะไล่กันกลับเข้าบ้านได้ก็เล่นกันเหนื่อย  แล้ววันนี้ก็มีเรื่องประหลาดใจเป็นที่สุดเพราะตอนเช้าน้าสาวเปิดประตูหน้าบ้านก็เจอลังใส่สุนัขอยู่สองตัวเป็นตัวผู้ทั้งคู่อีกตัวสีดำล้วนอีกตัวสีดำขาวสอบถามก็ได้ความว่าสุนัขของน้าสาวไปทำสุนัขข้างบ้านท้องพอคลอดออกมาเจ้าของเค้าก็เลยประชดด้วยการเอามาวางไว้ให้เลี้ยงซะงั้นลูกแก้วก็เลยขอน้าสาวเอาเจ้าตัวสีดำขาวมาเลี้ยงไว้แล้วตั้งชื่อมันว่า “เจ้าจิงโจ้” และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ลูกแก้วไม่เห็นแม่จะบ่นเหมือนอย่างที่ผ่านมาเลย.....

                                                                         มนัสนันท์