ตอนที่ 1
ลูกแก้วนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่มองดูใบไม้ที่ร่วงหล่นลงพื้นทีละใบทีละใบผสมกับสายลมหนาวที่พัดผ่านมา
มันทำให้คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาหลายปีแล้วที่ลูกแก้วไม่เคยลืมเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ลูกแก้วไม่ชอบการมีเพื่อนเพราะเพื่อนชอบล้อลูกแก้วว่าเป็นลูกไม่มีพ่อซึ่งลูกแก้วก็ไม่เคยคิดจะถามแม่ซักครั้งว่าพ่อของลูกแก้วไปไหน
ลูกแก้วเคยโดนเพื่อนๆล้อจนต้องแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ แล้วลูกแก้วก็จำได้ว่าครั้งแรกที่ลูกแก้วเจอเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต วันนั้นลูกแก้วกลับจากโรงเรียนลูกแก้วเห็นเจ้าหมาสีดำร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ในบ้านพร้อมส่งเสียงครวญคราง ลูกแก้วได้ยินเสียงแม่ดุมันว่า “จะหอนทำไม”
แต่มันก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของแม่มันกระสับกระส่ายและร้องโหยหวนจนทุกคนในบ้านรำคาญ
ลูกแก้วได้แต่ยืนเกาะหน้าต่างมองดูมันว่ามันเป็นอะไรแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าไปหามันเพราะว่ามันตัวใหญ่มาก ลูกแก้วนอนฟังมันหอนทั้งคืนจนหลับไป
พอตื่นลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ลูกแก้วแปลกใจก็คือเสียงมันเงียบไปลูกแก้วรีบลุกขึ้นไปดูก็เห็นมันนอนหมอบอยู่ใต้โต๊ะ
ลูกแก้วรีบเดินเข้าไปดูแต่พอลูกแก้วเดินเข้าไปถึงมันก็รีบลุกขึ้นทันทีจนลูกแก้วตกใจแต่แล้วลูกแก้วก็มองเห็นหางที่มีอยู่เพียงสั้นๆของมันเริ่มกระดุกกระดิก
ลูกแก้วเริ่มรู้ว่ามิตรภาพระหว่างมันกับลูกแก้วกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วลูกแก้วยื่นมือออกไปเพื่อที่จะลูบหัวมันแต่ก็ไม่ทันกับที่มันรีบเลียมือลูกแก้วเสียก่อนพร้อมกับส่งเสียงร้องหงิง..หงิงอยู่ในลำคอ
ลูกแก้วนั่งลงข้างๆมันก็รีบหมอบลงทันทีนั่งเล่นกันสักพักลูกแก้วก็ได้ยินเสียงแม่เรียก
ลูกแก้วรีบหันไปบอกมันว่าให้มันรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวจะกลับมาแล้วลูกแก้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะว่าต้องไปโรงเรียน
พอแต่งตัวเสร็จลูกแก้วก็ไม่ลืมที่จะไปร่ำลามันและสัญญากับมันว่าจะมาเล่นกับมันหลังจากเลิกเรียนแต่พอตอนเย็นกลับมาถึงบ้านลูกแก้วก็ไม่เห็นมันลูกแก้วรีบวิ่งไปหาแม่แล้วถามว่ามันไปไหนแม่ก็บอกว่าลุงเอามันไปคืนเพื่อนแล้วซึ่งสาเหตุก็น่าจะมาจากที่มันหอนทั้งคืนจนคนในบ้านไม่เป็นอันหลับอันนอน เป็นครั้งแรกที่ลูกแก้วรู้สึกสงสารมันขึ้นมาจับใจมันคงต้องเหงาแน่ๆถ้ามันกลับไปหรือบางทีมันอาจจะดีใจที่ได้กลับบ้านซึ่งในตอนนั้นลูกแก้วยังไม่เข้าใจจนโตลูกแก้วถึงได้รู้ว่าเป็นเพราะมันเหงาเพราะคิดถึงเจ้าของ ผ่านมาหลายวันลูกแก้วยังคงรู้สึกคิดถึงมันแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงสั้นๆ
และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ลูกแก้วได้รู้จักคำว่าเพื่อน
หลายเดือนผ่านไปลูกแก้วก็ยังคิดถึงเจ้าดำแต่วันนี้พอกลับมาถึงบ้านลูกแก้วก็เจอหมาสีขาวหน้าตาน่ารักอยู่ในบ้านคราวนี้ลูกแก้วไม่กลัวมันเลย ลูกแก้วรีบวิ่งเข้าไปอุ้มมันขึ้นมากอดทันทีพร้อมกับที่ลูกแก้วได้ยินเสียงแม่ตะโกนบอกให้ลูกแก้วไปอาบน้ำแล้วรีบไปกินข้าว
ลูกแก้วรีบทำตามที่แม่สั่งทันทีพอเสร็จลูกแก้วก็รีบออกมาแล้วอุ้มมันไปถามแม่ว่าหมาใครแม่ก็เลยบอกว่าเป็นหมาที่บ้านเพื่อนน้าชายให้มาเลี้ยงเพียงแค่แม่บอกมันก็ทำให้หัวใจของลูกแก้วพองโต ลูกแก้วชอบหมาตัวเล็กเพราะมันน่ารักและไม่น่ากลัวลูกแก้วตั้งชื่อให้มันว่า
“จูดี้” มันเป็นหมาพันธุ์พุดเดิ้ลตัวเมียมันขี้ประจบมาก
มันอยู่กับลูกแก้วได้ไม่นานมันก็แอบไปมีสัมพันธ์กับหมานอกบ้านโดยที่แม่ไม่รู้เลย วันนั้นตอนเช้าพอลูกแก้วกำลังจะไปโรงเรียนพอลูกแก้วเดินไปหามันลูกแก้วก็ได้ยินเสียงดิ้นกุกกักอยู่ในกรง
มันหันมามองหน้าลูกแก้วแล้วก็หันไปเลียลูกๆของมันทั้งสามตัว
ลูกแก้วตกใจรีบตะโกนเรียกแม่พอแม่มาดูก็พบว่ามันนอนทับลูกตายไปหนึ่งตัวแม่ก็หยิบลูกของมันออกมาจากกรงเพื่อจะนำไปฝัง มันวิ่งตามไปพร้อมกับกระโดดเกาะขาเพื่อที่จะขอลูกคืนพอแม่ขุดหลุมเสร็จแม่ก็ฝังลูกของมันลงไป ลูกแก้วเดินไปหามันพร้อมกับปลอบใจมันทั้งที่รู้ว่ามันฟังไม่รู้เรื่องแต่ลูกแก้วก็สงสัยว่าทำไมตาของมันถึงแดงกล่ำและมีน้ำตาคลอเบ้า ถัดมา 2-3 วันลูกของมันก็ตายทั้งหมดเพราะว่ามันเลี้ยงลูกไม่เป็นมันก็เลยนอนทับลูก คราวนี้ จูดี้มันคงเสียใจมากเพราะวันนั้นหลังจากที่ลูกแก้วกลับจากโรงเรียนจูดี้ก็หายออกไปจากบ้านลูกแก้วเสียใจมากนอนร้องไห้ทั้งคืนและนี่คงเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางแห่งความรักที่เกิดขึ้นในใจของลูกแก้ว
มนัสนันท์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น